FLEGMA
Illuminator
- 2 август 2012
- 11.220
- 18.451
АМПЛИФИКАЦИЈА
Амплификација – предзасилувачи и засилувачи на снага (претпојачала и појачала)
ПРЕТПОЈАЧАЛО
За разлика од излезните појачала, од кои се бара големо засилување, претпојачалата работат со мали снаги (напони) што има свои предности но и лоши страни. Заради начинот на кој се избегнати класичните стапици при конструкција на појачалата на снага, истите тие (ако припаѓаат во high end) звучат слично што не е случај кај претпојачалата затоа што тие се (пре)многу осетливи на ситните промени кои настануваат во процесот на засилување и се должи, првенствено, на големиот број на пасивни елементи за разлика од појачалата на снага или меѓу нас познати како – снагатори.
ОСНОВНИ ДЕЛОВИ НА ПРЕТПОЈАЧАЛАТА
Има три основни дела на едно појачало:
1. Грамофонска влезна секција (Phono Stage)
2. Линиска влезна секција (Input Line Stage)
3. Излезна линиска секција (Output Line Stage)
ВЛЕЗЕН СТЕПЕН (Input Line stage)
Во овој степен пристигнуваат сигналите на сите останати („линиски“) извори на звук (CD плеер, тјунер, касетофон и сл.) кои се, за разлика од сигналот генериран во звучницата од грамофонот, доволно јаки (од 100 mV до 2V ) за да можат да бидат директно спроведени во излезната линиска секција. Во тој дел односно секција се најдуваат тонските контроли, потенциометрите за гласност и рамнотежа на каналите, селекторот за влезни приклучоци и друго.
Како секој од овие елементи внесува нешто свое во звукот би било најдобро да ги нема и сигналот низ појачалото да помине што побрзо и по што е можно пократок пат.
Меѓутоа, ако е веќе возможно да се избегнат тонските контроли (што кај аудиофилските модели е редовна појава кај кои се отфрла дури и контролата за баланс!) избегнувањето на селекторот за влезови и потенциометрот за гласност е невозможно. Затоа тие мораат да бидат со врвен квалитет за што помалку да го деградираат звукот. Ова особено се однесува на потенциометарот за гласност. Истиот се јавува во некој од облиците на променлив отпорник со кој се овозможува сигналот од останатите уреди да дојде до во својата полна снага или, кога е намален, да се подесува неговата гласност. Значи, да се отстрани секоја забуна, со потенциометарот за гласност кај претпојачалото не се врши засилување туку регулација на веќе засилениот звук кој пристигнува од некој од уредите кои се поврзани на претпојачалото односно се носи на посакувано ниво.
Влезната секција има две основни особини: осетливост и отпор. Првиот податок ни зборува колку треба да биде јак сигналот, кој е доведен на влезовите на претпојачалото, за сигналот кој излегува од истото би бил во состојба односно доволно снажен да би го побудил појачалото на снага. Вториот податок ни зборува за тоа колкав отпор треба да има изворот на сигналот за да на влезот од појачалото на снага се одржат проектираните перформанси.
На овие податоци корисниците на аудио уредите не посветуваат доволно внимание и многу е битно истите да знаат дека за оптимална работа на појачалото на снага, излезниот напон на некој од изворите на звук мора да биде идентичен на влезната осетливост на појачалото на снага, додека отпорот на звукот мора да биде барем три пати помал од отпорот на влезот на појачалото.
Ако, на пример, излезниот напон на CD плеерот е два пати помал од осетливоста на влезот од појачалото на снага, истото нема да може да ја развие својата полна туку само половина од својата декларирана снага. Нормално, не смее да се дозволи ниту драстично отстапување во другата насока (излезниот напон да биде двојно поголем од влезната снага на појачалото – снагаторот) затоа што че дојде не само до големи изобличувања, заради превозбуда на влезовите (overload), туку појачалото на снага може и да страда (заедно со звучниците)
Податоците за осетливост и отпор сами по себе не зборуваат за квалитетот на претпојачалото но се необично битни за неговото ускладување со остатокот од аудио системот.
ИЗЛЕЗНА СЕКЦИЈА (OUTPUT LINE STAGE)
Во излезниот дел односно секција, завршниот склоп на едно претпојачало, сигналот кој пристигнал од влезната или фоно секцијата се засилува за 10 до 30 Db и посебно е важна неговата излезна импенданса.
Таа мора да биде доволно ниска за сигналот да може сигурно да патува дури и низ долги интерконекциски кабли. Затоа во претпојачалата со цевки се додава тн. Cathode folower за да се намали неговата висока импенданса. Меѓутоа, и покрај се, кај многу цевни но и кај транзисторски претпојачала таа импенданса е превисока и наместо претпојачалото да владее над каблите, тие владеат со него што пак се наметнува како потреба да се напише збор два и за проблематиката околу каблите но за тоа во дфуга прилика. Одиме понатаму со..
БАЛАНСИРАНИ И НЕБАЛАНСИРАНИ (СИМЕТРИЧНИ И НЕСИМЕТРИЧНИ) ПРЕТПОЈАЧАЛА
Кај небалансираните модели еден (позитивниот) дел од аудио сигналот поминува низ „жешкиот“ (hot) дел од кабелот кој се најдува во средината и е добро заштитен од RF и електромагнетни пречки, додека другиот (повратниот) дел поминува низ оклопот на интерконекцискиот кабел кој е заземјен (во главно на шасијата) и во кој се задржуваат сите наведени пречки. Затоа секој шум или пречка која се индуцира во оклопот го деградира општиот квалитет на сигналот.

(шематски приказ на небалансирано претпојачало)
Во балансираните претпојачала и позитивниот и негативниот дел од сигналот поминуваат низ идентични по изглед проводници кои се заштитени со оклоп низ кој не поминува сигнал и кој служи како виртуелна (но и како вистинска) маса, односно заземјување. Заради тоа што сигналот не поминува низ заштитниот оклоп на кабелот значително е помала можноста на уплив од различни пречки и нарушувањето на неговиот изворен интегритет.

(шематски приказ на балансирано претпојачало)
Самиот факт дали претпојачалото е симетрично или не, ништо не зборува за неговиот звучен квалитет, по теорискиот услов да нема RF и(или) електромагнетни пречки, звучните разлики помеѓу балансираните и небалансираните појачала би биле неприметливи односно не би требало да постојат. Меѓутоа како тие пречки се и тоа како присутни, балансираните претпојачала се подобро решение особено ако се користат долги интерконекциски кабли.
Но, за нагло да не се премине од небалансиран на балансиран начин на работа, голем број на современи врвни претпојачала може да се користи на двата начини.
Ова не е само работа од практична природа туку и од аудитивна. Имено, има прилично голем број на докажани примери каде едно и исто претпојачало подобро работи во небалансиран начин отколку во, очекувано, балансиран начин на работа/режим.
Не е неважно да се спомне дека за изработка на балансирано претпојачало потребно е да се дуплираат капацитетите односно потребно е да се вградат значително повеќе делови. Тука практично станува збор за две претпојачала со што ова ја крева цената и ваквите претпојачала ги прави недостапни за аудиофилите.
За крај треба да се каже дека ова сето речено се однесува и за појачалата на снага и дека сета оваа балансирано/небалансирана сага има смисла само ако и двете појачала работат односно се устроени на ист принцип.
Но и, да не се заборави, дека вистинската и единствена смисла на овој начин на работа ќе биде постигната дури тогаш кога на балансиранoто претпојачало му се приведува ист таков, од front end-от, балансиран извор на звук при што единствен вистински – по природа, извор е, погодувате, грамофонот. Постојат и други „трикови“ како еден извор да се „преведе“ од небалансиран во балансиран но тоа не е поентата на оваа тема.

Слика: Диференцијално појачало

Слика: Шема на балансирана врска. Диференцијалното појачало се користи за да се елиминираат влијанијата на интерференците врз каблите.
ПОВАЖНИ ТЕХНИЧКИ ОСОБИНИ НА ПРЕТПОЈАЧАЛАТА
Денес, претпојачалата можат да се најдат интегрирани заедно со појачалата на снага, можат да бидат одвоени од нив но и самите по себе раздвоени (посебно за левиот и десниот канал или како фоно и линиски претпојачала), можат да бидат темелени на транзистори, цевки или да бидат хибридни.
Секоја од концепциите има свои предности и мани и без оглед на концептот од квалитетните претпојачала се бара следното:
Големо засилување со што помалку шум, голема динамичка резерва, широка и рамна фреквентна карактеристика, задоволителна односно „вистинска“ импенданса, добар транзиентен одзив и занемарливи изболичувања.
ФРЕКВЕНТЕН ОДЗИВ (FREQUENCY RESPONSE)
Фреквентниот одзив кај претпојачалата мора да биде максимално широк, значително поширок од чујниот спектар на човечкото уво (од скоро 0Hz па над 100 kHZ), а неговата карактеристика линеарна (особено во чујниот дел на спектарот каде отстапувањата не смеат да бидат ± 0.5 dB).
И најмалите отстапувања над ова се лесно забележливи за човечкото уво.
Меѓутоа, не е исто и сеедно на кој дел од опсегот се јавуваат отстапувања и колку е широк појасот на фреквенции кои се под или над 0 dB што се зема за идеална линеарност.
Многу е полошо кога отстапувањата се јавуваат (дури и кога се релативно мали) на широко подрачје (особено на среднотонското) за разлика од тоа кога се јавуваат само на одредена фреквенција.
Затоа би било добро овој податок да биде наведен од страна на производителите преку (искрен?) графички приказ на фреквентната крива а не само преку сувопарни броеви.
Може често да се наиде на чудење, кај неинформираните љубители, на прашањето зошто фреквентниот распон на претпојачалата мора да биде толку широк кога многу луѓе можат да чујат (регистрираат) фреквенции од максимално 8 октави (од вкупно десет)?
Според ова би било доволно уредот да репродуцира фреквенции од 20 Hz - 10 kHZ.
Меѓутоа, дефинитивно се знае дека фреквенциите кои се далеку повисоки од горните граници на чујниот спектар значително влијаат на квалитетот на чујниот звук во зацртаните граници од 20 Hz до 20 kHz.
Имено, вториот хармоник на највисокиот основен тон на piccolo флејта надминува 30 kHz и ова не е излоиран случај само кај пиколо флејтата туку се јавува и кај голем број дувачки и жичани инструменти.
Затоа е потребно, кога се навлегува во оваа проблематика, подлабоко да се навлезе во фундаментите на самиот звук за да се разберат сите оние, навидум, „неразумно“ големи распони на фреквенции кај уредите за засилување на звук. Во уводот на оваа тема и во темата за звучници е начната проблематиката на хармоницит, што претставуваат истите па не е лошо да се потсетиме.
Хармониците силно се рефлектираат на чујниот дел од аудио спектарот и тоа е една од главните причини што и постарите луѓе можат во целост да уживаат во целиот раскош на изведувачкото тело (наспроти убедувањето дека кај нив постои јасен и цврст рез на чујниот дел кој се најдува на 12, 14 или 16 kHz)
ОДНОС СИГНАЛ/ШУМ (SIGNAL TO NOISE RATIO)
Како и кај спецификациите кај сите останати аудио уреди, односот сигнал/шум кај претпојачалата е број кој покажува колку корисниот сигнал е погласен од шумот кој го генерира/створува електрониката во претпојачалото. Тој број покажува колку уредот сам по себе е тивок, односно колку е способен да долови и најситни динамички контрасти. Се изразува во dB и колку е поголема бројката пред мерната единица толку подобро.

Кај квалитетните претпојачала секогаш е над 80dB кога на нив има приклучено линиски извор на звук (CD Player, tuner..)
Меѓутоа кога се работи за фоно секцијата, тогаш проблемите се значително поголеми. Затоа што многу слабиот сигнал (особено од ниско-напонската MC (ем-це) звучница), кој е до 20.000 пати послаб од линискиот, треба (во фоно склопот) да се засили приближно на исто ниво како и линискиот.
Во тој процес неминовно мора да се појави шум кој потоа, во излезниот степен на претпојачалото а со самото тоа и во појачалото на снага, ќе биде доpoлнително засилен. Затоа кога за MC Fono влезот наидеме на податок кој е поголем или еднаков на 70dB сигнал/шум тоа ни зборува дека се работи за врвно конструиран склоп.
Сепак, треба да се пази при споредба на бројките затоа што секогаш не се дадени за иста јачина на сигнал од звучницата. Иако количината на шум не се менува, при поголеми напони на сигнал шумот и пречките се подобро маскирани.
ИЗОБЛИЧУВАЊА (DISTORSIONS)
Има два основни типа на изобличувања кои секоја компонента од аудио низот ги внесува во оригиналниот сигнал:
THD (Total Harmonic Distortions – Вкупни хамонички изобличувања) и
IMD (Inter Modulation Distortions – Интер модулациски изобличувања)
Податокот за THD зборува колку свои примеси секое појачало внесува во изворниот звук/сигнал и зборува за вкупните хармонички изобличувања, иако се знае дека некои изобличувања се поднесуваат полесно а некои потешко и имаат различни последици врз звукот општо во целина.
Така цевните појачала внесуваат повеќе „мазни“, „неприметливи“, „еднолични“ изобличувања на нижите, парни, хармоници додека кај транзисторските се поизразени „тврдите“, “грубите“, „нападните“ изобличувања на вишите непарни хармоници.
Затоа податокот од, на пр., 0,5% THD кај цевните претпојачала (што е исклучителен податок) и транзисторските појачала (што за нив ова претставува среден резултат) нема еднакво значење и тежина и не може, на ниво на исти бројки, да се споредува.


Диаграмот го покажува манирот со кој се внесува изобличувањето при лошо подесен BIAS кај засилувач со цевки. Овој диаграм служи да го илустрира принципот.
Податокот за IMD ја покажува количината на паразитски примеси кои настануваат како последица на интеракција на различни фреквенции врз сигналот.
Овие изобличувања се повеќе чујни од THD изобличувањата и значително потешко се елиминираат. Затоа, за жал, често се случува THD да се намалува на сметка на IMD при што прилично вешто се маскира во техничките спецификации на појачалото.
Покрај овие изобличувања, додуша многу ретко се наведуваат освен кај врвните уреди, постојат и тн. TID или TIM (Transient Inter-modulation distortions – транзиентно индермодулациски изобличувања)
Се работи за нечујни изобличувања кои ја нарушуваат тоналната структура и го отежнуваат распознавањето на бојата на поедини инструменти со слична хармоничка структура (виола/виолончело, кларинет/обоа итн.)
Затоа што се работи за податок кој не е ни малку сјаен (и со кој не може да се манипулира како со THD), голем број на производители го крие како змија нозе и под нос ги поттураат брилијантните податоци за THD и IMD.
Затоа што ја обработивме темата за претпојачала, односно нејзиониот увод, сега е време да се каже по нешто за појачалата на снага таканаречените – снагатори.
ПОЈАЧАЛА НА СНАГА (POWER AMPLIFIERS)
КЛАСИ НА РАБОТА
Има многу мистификации околу класите на кои работат појачалата на снага. Меѓутоа, иако некои класи имаат повеќе добри страни од другите, ниту една сама по себе не е гаранција за добриот звук на едно појачало во целина. Самиот начин на работа на едно појачало не е автоматски гаранција за успех затоа што во секој пристап има сосема просечни (и лоши!) како и перфектни појачала со врвни достигнувања.
Основни работни класи кај појачалата се:
А класа (A class)
Б класа (B class) и
А/Б класа (A/B class)
А класа (A Class)
Се додека сигналот не дојде до излезниот степен на појачалото, значи низ претпојачало и во влезниот дел на појачалото на снага, тој, по правило, се обработува во А класа затоа што тоа е најлинеарен начин на засилување.

Слика: Шематски приказ на А Класа
Меѓутоа, заради неефикасноста во работата на А класата, многу појачала при поголемо барање на снага (над 5W-10W) автоматски се префрлаат во значително поефикасната (но и помалку линеарна) A/B класа.
Врвно конструираните појачала работат од почеток до крај во А класа.
Во А класата, активните елементи на појачалото, било да се биполарни транзистори, MOSFET-и или цевки, работат постојано со полн потенцијал и со максимална дисипација дури и тогаш кога нема сигнал кој би се засилувал.
Значи, нема „уклучување“ и „исклучување“ на транзисторите за да се засили одредена полу-периода (што редовно предизвикува преодни изобличувања)
Затоа појачалата во А класа работат прилично линеарно и со мал степен, од било кој вид на изобличувања (особено TID изобличувања)
По пат, А класата обезбедува и ниска излезна импенданса што е многу пожелно. Но затоа што транзисторите или цевките работат и кога не треба да работат (кога нема побуда) се губи (поточно се расфрла) огромна количина на енергија па вака устроените појачала се прилично не ефикасни.
Соодносот на снаги помеѓу појачалата во А класа и појачалата во А/Б класа е 1:5 па и повеќе.
Заради ова, напојувачките склопови во појачалата на снага кои работат во чиста А класа, мора да бидат конструирани да испорачуваат најмалку дупло повеќе енергија од онаа која е потребна да се оствари максималната декларирана снага. Од ова единствена корист имаат електро-дистрибутивното претпријатие и корисникот..во зима.
По пат мора да расчистиме со една доста честа заблуда кај аудиофилите дека појачалата во А класа најмногу струја трошат во standby режим односно кога појачалото е уклучено и низ него не тече аудио сигнал. Работите сепак стојат малку поинаку. Кај појачалата во А класа , потрошувачкатана струја е константна, за разлика од А/Б класата каде што е променлива и зависи од големината на приведениот сигнал.

Појачалата во А класа имаат еднаква дисипација (без разлика на особините на приведениот сигнал) додека кај појачалата во А/Б класа дисипацијата зависи од големината на влезниот сигнал. Во поглед на досега реченото, општо може да се каже дека појачалата во А/Б класа имаат поголема искористливост.
Транзисторите кои се користат во А класа мора да бидат многу отпорни и постојани на високи температури и, згора на се, поставени на големи ладилници со кои брзо и ефикасно се одведува вишокот на температура и се спречува нивното прегревање и прегорување. Понекогаш ниту ова не е доволно па се употребуваат нискошумни вентилатори а термо-отпорните транзистори се редовно поскапи од обичните па сето тоа допринесува кон поголема крајна цена за разлика од појачалата во А/Б класа.
Цевните појачала по правило работат во А класа и не им требаат ладилници затоа што вишокот на температура се шири преку стаклото на лампата директно во околината. Лошата страна на појачалата со цевки, устроени во А класа, е тоа што за (по)голема снага се потребни повеќе цевки. Затоа нивните излезни трансформатори (но и мрежните) мора да бидат големи а заради тоа трошат и повеќе струја. Заедно со тоа, со зголемувањето на димензиите на трансформаторите се зголемуваат и проблемите во врска со порастот на капацитивност и индуктивност на целиот склоп.
Појачалата во А класа физички се значително поголеми и имаат поголема маса од оние во А/Б класа кога се работи за иста снага.
Затоа што звучат многу реално, затоа што транзисторски устроените појачала во А класа звучат многу блиску до цевните (но посигурни во басот), затоа што сјајно реагираат на динамичките „надразби“ и затоа што многу малку го изобличуваат звукот, појачалата во А класа се вистински аудиофилски уреди.
Б класа (B Class)
Транзисторите или цевките во Б Класа , за разлика од оние во А класа, скоро и да не работат ако не им се приведе сигнал.

Затоа што нема залудна работа се додека не протече сигнал низ активните елементи, губитоците се многу мали, односно ефикасноста е прилично голема (само 30% од енергијата се претвора во топлина додека губитоците кај А класа во најдобар случај изнесуваат 75%)
Затоа, појачалата во Б Класа можат да развијат прилично голема снага без да бараат големи ладилници, присилно ладење и огромни напојувачки секции а со димензии и маса се значително полесни и со самото тоа далеку поевтини од своите роднини во А Класа.
Но појачалата во Б Класа имаат и една голема мана. Ни оддалеку не свират така добро како појачалата кои оперираат во А Класа.
Преодните изобличувања (Crossover Distortions односно Zero Crossing Distortions) кои се јавуваат кај Б Класата (затоа што посебно се засилува секоја полупериода од сигналот) знаат да бидат многу чујни и неугодни заради тоа што секогаш кога некој транзистор се уклучи или исклучи (за да се засили една од полупериодите на синусоидата) доаѓа до големи изобличувања.
По пат доаѓа и до големи изобличувања затоа што мора да помине одредено време од моментот кога транзисторите примаат наредба да се „отворат“ односно „затворат“ до моментот додека тие стварно го направат тоа.
Затоа раните модели на транзисторски појачала кои работеа во чиста B класа звучеа прилично тврдо, валкано, недефинирано и над се агресивно. Ова е основната причина што денес практично не постојат (аудиофилски) појачала кои работат во чиста Б класа.
АБ КЛАСА (A/B Class)
Повеќето современи (подеднакво транзисторски и цевни) појачала на снага работат во своевидна симбиоза на А и Б Класа во која, како и во многу други ситуации во аудиото, се пробува да се искористат предностите на двата начини на работа.
Во А/Б Класата, како што е наречен овој „хибрид“, активниот елемент никогаш не е без струја како во Б Класа (низ секој транзистор, односно цевка, тече мала струја) но не е ни под полно оптеретување како кај А Класата.
Вака се намалуваат преодните изобличувања во однос на Б Класа а се задржува нејзината ефикасност.
Најголемите изобличувања кај А/Б Класата настануваат како последица на помнување на сигналот низ склопот на негативната повратна врска (Negative Feedback) која мора да биде присутна за да се одржи стабилноста на таквиот склоп.
Нема посебен стандард кој би ја одредувал А/Б Класата.
Така некои дизајни во себе имаат повеќе елементи од Б Класа а други повеќе се наклонети кон А Класа (што е подобро)
Со ова, посебно, манипулираат јапонските производители кои се ползуваат од изумот на Nelson Pass основачот на фирмата Threshold кој е наречен Sliding Bias со кој однапред се подесува мирната струја кај транзисторите и тоа спрема барањата на сигналот непосредно пред сигналот да дојде во транзисторот со што се избегнува транзисторот да биде постојано уклучен но исто така се избегнува и неговото постојано исклучување и уклучување со што многу се намалуваат преодните изобличувања.
Потоа, таквите појачала се продаваат со бомбастични називи на предната плоча како на пример Super A (JVC), New Class A (Technics), AA Class (Technics), Non Switching (Pioneer), Legato Linear (Sony) и сл.
Меѓутоа заради големата негативна повратна врска/веза потребна за да може овие појачала воопшто да работат, тие се со доста комплексна конструкција па ни оддалеку не звучат во скалд со своите имиња.
НЕГАТИВНА ПОВРАТНА ВРСКА (NEGATIVE FEEDBACK)
Има доста мистификации кои го пратат склопот на негативна повратна врска. Додека аудиофилите веруваат дека негативната повратна врска е лоша за звучниот учинок на појачалото, инжинерите сметаат дека таа е непоходна за конечниот звук на појачалото.
Вистината е, како и секогаш, некаде на средина... Негативната повратна врска е класичен начин за намалување на изобличувањата (особено на THD), зголемување на фреквентното подрачје на појачалото и за остварување на што е можно помал внатрешен отпор на излезниот степен и се користи практично во сите амплификациски аудио уреди.
Негативната повратна врска прв пат е применета во Bell-овите лаборатории во New York на чело со Harold Stephen Black во 1927 година сакајќи со овој начин да ги намали изобличувањата кои се јавуваат на меѓуградските и меѓудржавните телефонски врски.
И денес, во аудио жаргонот, многу често се користи телефонот за илсутрација на тешко слушливиот, изобличен звук каков што би бил кај поголемиот дел на комерцијални појачала ако не се користи оваа врска.
Затоа, без негативна повратна врска големиот број на маспродукциски појачала ќе испуштаат звук кој нема да биде ништо подобар од оној кој доаѓа од телефонска слушалка.
Значи, колку поголема негативна повратна врска толку помалку изобличувања?
Во теорија да, но во пракса тоа звучи предобро и пре-едноставно за да биде така. Затоа што негативниот фидбек е се само не panacea (лекарство за се)
За време на 60-те и 70-те години од 20 век започна трка за намалување на изобличувањата, која набрзо се претвори во своја спротивност. Дури и денес голем број (во главно далекуисточни производители) на аудио опрема (но и многу Европјани не заостануваат во тоа) без искључок го наведува и на видно место го поставува податокот за вкупните изобличувања (THD односно IMD)
На овој начин (успешно рекламирани) тие, во суштина лоши или просечни, уреди добиваа аура на квалитет на звукот.
Многу нули пред THD и IMD (често на трета децимала) и денес ги импресионира слабо упатените кои не знаат на што се должи и на што е последица толкавото (ниско) ниво на изобличувања.
Меѓутоа, увото во аудиото, подобро „гледа“ од очите.
Како што грото од тие податоци се добиени со примена на зголемена негативна повратна врска, така истата (нег. фидбек) стана многу честа маска зад која се кријат инхерентните/наследените конструкциски мани на појачалото.
Во суштина, негативната повратна врска претставува корекциски склоп.
Поедноставено кажано, во склопот на негативната повратна врска, како во некое контролно средиште, се врши компарација на влезниот и излезниот сигнал.
Дел од излезниот сигнал, во против фаза со влезниот, се враќа на влезот и така се намалува вкупното засилување на појачалото. Односно, за колку се намалило вкупното појачување за толку се намалени харминичките но не и фазните изобличувања на сигналот на излезот од појачалото.
Така на излезот од појачалото доаѓа сигнал кој по особини би требало да е верна преслика односно одраз на оној на влезот од појачалото.
Заради ова доаѓа до каснење, што ја изобличува и ја разорува Транзиентната структура на сигналот и прави транзиентно-модулациски/интермодулациски (TIM) изобличувања на кои човечкото уво е доста осетливо и тоа многу повеќе отколку на хармоничките (THD) односно на интермодулациските (IMD) изобличувања со чии ниски проценти се фалат по проспектите.
Транзисторите по правило бараат значително повеќе негативна повратна врска (но таа во многу модели е значително над потребното ниво) додека кај цевните појачала, општо е помала.
William Zane Johnson, основачот на Audio Research, убаво рекол дека негативната повратна врска претставува премаз а не солуција, сакајќи да нагласи дека со негативната повратна врска проблемите можат да се замаскираат но не и да се решат во потполност.
Затоа кон крајот на седумдесеттите, согледувајќи ги сите негативности, дизајнерите на high end појачала се вртат во друга насока, настојувајќи да конструираат појачала кај кои излезниот сигнал ќе биде што е можно повеќе еднаков со тој на влезовите, правејќи го слушлив пред додавање на негативна повратна врска.
Несомнено е утврдено дека, кај стабилните дизајни, не само што може да биде мала туку дека е подобро да се додава во помали количини и тоа не на излезот туку помеѓу поедини степени внатре во појачалото.
На таков начин, додуша, се зголемуваат хармоничките изобличувања од ниж ред (вториот и третио хармоник) но исто така, значително се намалуваат изобличувањата на вишите хармоници и транзиентите на кои увото е значително осетливо.
Многу аудио авторитети затоа тврдат дека големата разлика во звукот помеѓу транзисторските и цевните појачала е во количината на негативна повратна врска која е потребна за стабилна работа на транзисторските устроени модели.
Право за ова им даваат слушните (често слепи) тестови на кои биполираните транзисторски појачала со многу мала повратна врска (на пример Krell-овите појачала) звучат прилично „цевашки“. Некои „најнови“ модели појачала на снага (во главно хибридни, но и биполарни, како што се Densen) воопшто не користат склоп на негативна повратна врска.
Изменето од модератор: